Lekcjonarz owieczek

Stój, kochasz mnie mała? Piskle z Ciebie apetyczne
Zostanę Twoim utopijnym domkiem z kart
Sennymi marzeniami esów-floresów ściętej głowiny
Ostatnią deską ratunku, by wyrwać Cię z degrengolady
Stój, kochasz mnie mała? Zostanę anielską maszyną
Wejdź w mój umysł – ależ tam kolorowo!

Witaj w naszych trybach pociecho złota

Zdejmij ten krzyż, znój na Twych barkach
Namaszczę Cię aż do krwi
A potem aż po kieszeń miłość poznasz mą
Ożesz waszej mości mać!

W głąb obłędu
W głąb strachu
Nigdy więcej szarości
Dziel tą myśl ze mną

Stój, lubisz jak dzieci jęczą?
To nie rozkosz, to grzech
Stój, czy lubisz biały fartuszek w purpurze mieć?
To łajdactwo na nieskazitelnej somie
Dalej jest więcej – ale nic obiecanego

W głąb obłędu
W głąb strachu
Nigdy więcej szarości
Dziel tą myśl ze mną

Jestem nietykalny
Jestem nie do wykrycia
Jestem dyskretny
Jestem ceniony w swym fachu

Zróbmy to, zróbmy to, zróbmy to, zróbmy to – co? Że co?

Stój, kochasz mnie mała? Wzbudzasz we mnie głód
Zaraz powstanie – ale gdzie tu bunt?
Stój, czcisz rajskiego gada?
Nad głową przecież areola wisi mu

Zgłoszę to – a więc giń dziecię dnia