Vanitas

Lękam się czasu
I przerośniętych motyli
Przemijanie tak bardzo chce
Mnie pochwycić
Że zapomina, aby mnie uchwycić
Kiedyś myślałem
Że jestem nieśmiertelny
Nigdy nie drżałem
W lęku przed stłuczeniem
Choć często miałem wrażenie
Że popełniam
Coś bardzo złego
Lecz póżniej
W końcu dorosłem

Przebudziłem się w ogromnym ogrodzie

I ułożyłem się na samym środku
Pod największym z pośród jego drzew
Dobra i zła
Pomyślałem o posiąściu
Mocy godnej bogów
I wędrowaniu tam
Gdzie już dawno krew zakrzepła
Zamknąłem więc w nadziei oczy

Gdy po pewnym czasie je otworzyłem
Wokół już niczego nie było
Ogród przeminął
Spóźniłem się
Ogarnął mnie po raz pierwszy lęk
Chciałem tylko odrobinę zboczyć ze ścieżki
Lecz nigdy nie liczyłem kroków
Które kiedyś na wyciągniecie ręki
Teraz już nie osiągalne
Podając prawice śmierci
Zaczynam wszystko od nowa

Mam w dupie cienie
Orszak jeźdźców i ich koni
Nie lubię potoków słów
Największych tego świata
Co raz upadło – już nigdy nie powstanie

Odbicie! Odbicie!
Lustrzane odbicie!
Tak bardzo wrogie
Tak bardzo osądzające
W co ja się zmieniłem?
Raz z krwi
Teraz już tylko z kości

Skurwysyny do władzy
Z armii niby wielki pożytek
Kto kolejny do opróżniania skarbca?
Niech trafi w ręce wszystkich

Kurwa, zabierzcie te lustra

Siedzący samotnie w pustej jamie
Ja
Istota, która się śmieje
Nigdy nie niewinny, ale
Wiecznie absurdalny
Lękający się czasu
Żyjący chwilą
Lecz tak jak Ziemia
Zmienny i nie odkryty
Obserwuje siebie
Lękając się lustra

Stoisz przede mną ty
Mały bżdżąc
Wielkimi swymi oczyma
Spoglądasz na świat
Który u podwalin został stworzony
Z wiecznych powtórzeń
Nie oceniaj mnie pochopnie
Nie zabijaj we mnie śmiechu
Moglibyśmy podróżować razem
Zdobywając wspólnie wszelkie szczyty

Egzystencja składa się tylko
Z bezustannego przemijania
Jak tu się nie lękać?