Bawełniany gród (aka. stres środowiskowy)

To nie jest ziemia, co nam wszystkim obiecana
Chodź tu, gdzie stoję, wygląda dość w porządku
Jestem wszakże osobą, co zagląda z zewnątrz

Czekam aż ujrzę coś nowego

Może to być choć trochę coś starego
Kiedy wreszcie dostąpię piekła? To już czas

By wpuścić go – golas, grubas – nasz Cesarz!
Jedno jego dotknięcie w ołów wszystko zmieni
Bo w mej duszy nie ma już miejsca na szlachectwo
I myślę, że coraz to bardziej pierniczeje z wiekiem

Szukajcie chętnych
- Aby na pewno?
Szukajcie chętnych, by zdobyć strawę
Ciężko teraz o kolejną moją wyprawę

Kroczek za kroczkiem
Zmarszczka za zmarszczką
Odwracam się – wciąż sam
Z zewnątrz wydaje się, jakby
Nic Ciebie nigdy nie dotyczyło

Więc ogrzej mnie ciepłem
Opatrz odniesione rany
Bo w mej duszy wciąż tkwi
Oddana Ci bezbronna dziecina 

Rzut okiem na raj
Ona obok mnie
I jak tylko mi się zachce
To i na mnie

Chodzą słuchy o ziemi, co nam wszystkim obiecana
Że każdy pragnął ją całym swoim sercem posiąść
Teraz jak inni – dogorywam – w cieniu młodszych

Teraz rozumiem ucieczkę ku religii
I proszenie o pomoc psychiatrów
Bo w mej duszy nie ma już wiatru
Bo i ja też się w końcu zestarzałem