Zmierzch Bogów

Tak jak smutek zamienia się w szczęście
Miłość ogarnia każdego skostniałe serce
Rozwiewa me nadzieje w atomowym pyle
Usłucha zarówno młodych, jak i starych

Nie dane żadnemu zmartwychwstanie
Ani rogi kozła, które zostawił w podarku 
Śmierć z kosą tuż za rogiem czycha
Na niewzruszoną erekcję Pana Naszego

I tak oto ciemność znów nadchodzi
W gorące serca sopel lodu wbija
Zwątpienie nad naszym żywotem wije
Grzechy długie jak ludzkie życie
Żertwą mówi stop, choć nic nie rozumie 

Beztroskie zbliżenie dwóch jednostek
W świetle księżyca, w rzekach krwi
Już jutro nowe zwierzę powstanie
Oczekujące jak chleba Ragnaröku

Choć raz coś w życiu ważnego stracimy 
Nic co człowiek stworzył nie jest wieczne 
Słodkie dzieci w zakrwawionych spodenkach
Miłe nastolatki kolonizujące swoje brzuszki

Bogowie wiedzą, Bogowie zabiorą
Nie ma szczęścia, nie ma miłości
Tylko świt na zboczu wielkiej góry
Budząca się z letargu senna Mokosza 

Potrzebuję wiatru, potrzebuję świętej wody
Obmyć się muszę z grzechu pierworodnego

Śmierć tym, którzy nadzieję niosą
Tu tylko niedola na ganku siedzi
Ślepiami się w Ciebie wpatruje
Ogonem rytmicznie porusza

Gdzie jest światło, gdzie jest Nawia?
Chcę zapalić na nowo swą pochodnię
Roztoczyć w ciemnościach miłość
Daj mi choć dopłynąć do brzegu

Zniszczony i znienawidzony, potępiony już za mego życia
W 966 roku zszedłem z drzewa? Tknąłem złego węża?
Nie na to czekał cały Twój naród, nie za to chcę umierać
To jest we mnie i nie mogę i nie chcę się tego wyrzec

W oddali gdzieś na wschodzie majaczy słońce
Pętla życia podająca mi z niebios samą prawdę
To odrodzenie, to upadek bieli, to moje życie
Zmierzch wszelkich demonów, nowy początek 

Świat tak chce, świat to dostanie
Zwierzę pragnie, zwierzę znajdzie
Człowiek zażąda, wojną weźmie
Bóg tak myśli i nie kiwnie palcem