Nieporozumienie

Czuję, że tego nie rozumiem

Jak rośnie i patrzy na mnie

Szybko dzieli się swoją wiedzą

O szumie z innego czasu

Złuda

To było nawet miłe 

Czas się przywitać 

Brzmisz całkiem szczęśliwie 

Na razie witam się z powrotem 

Uwiązanie do obcości

Osoba z początku drogi

Ona jest tak jakby wspaniała

Ma trochę dziwnych rzeczy w głowie

To są takie jej prawdziwe potwory

Dom bez okna dla kwiatów

Jest taki dom

Tuż obok parku

Zapalone światło

Ktoś do niego dzwoni

Drzwi się otwierają

Chociaż nikogo tu nie ma

To tylko wspomnienie

A jednak wciąż tu wracam

Nie warto było

W tragedii, zdezorientował mnie los

Niekoniecznie chcę pokazać to, co rozumiem

Błąd nie będzie mnie rozpraszał

I może nawet nie będzie taki dobry

Odrzucony

Wnętrze wywija się w liście

Naturalnie odtrąca spóźnienie

Pochylony filtr pali się geście

Zapomnienia, a potem zniszczenia

Gdzieś na ziemi między dołami

Brzęk i wali prosto w ścianę

Tu jest trochę więcej niż na górze

Upadek…

Dół jest jednak inny niż myślałem

Tutaj wszystko już ukończone i napisane

Z góry wzywa do triumfalnych zdobyczy

Idzie do końca, a jednak w tyle zostaje

Bierny opór

W ten sposób otwieram pokojowe zamiary

A więc jest pełny i patrzy jak kradnie

W tej chwili nie lubi przegrywać

Lecz nie widzi w tym nic obcego

Opuszczenie raju

Straszne, jak nigdy dotąd 

Zdarzenia i złączone łańcuchy 

Tak stary, a jednak nie tak odległy 

Na zakończenie lamentuję bezlitośnie 

To idzie w zapomnienie 

A jednak jestem sam 

Potrzeby świata nie są bezpośrednio skierowane do mnie 

Chociaż na pewno dobrze się tu i tam udaje 

I tak nic nie jest w stanie pokonać przeciętności

Kwestia gustu

Tak, to piękna namiastka

Tak, jestem tak blisko

A jednak jak dotąd

Od skrawka przeszłości

Nic obcego mi nie przejdzie

Wartości świata upadły

Nierozwiązane spory rozstrzygnięte

Łatwo mi wszystko uszanować

Ponieważ doskonale rozumiem, co się dzieje

Labilne afekty

Dystans poszerza się, spada do drugiego toru 

Tak bardzo chcieć 

Przyjść i spróbować 

Mów tak do mnie, kopnij świat do mnie

Demon

To był smutny przypadek geniuszu

Szalony na rozprawie

Nie bardzo wie, jak pomóc

Blada skóra ze złamanym mężczyzną w środku

I nikt nie patrzył na tę zabawkę

Zamknięcie nie ominie twojego największego strachu

Pragniesz jeszcze raz, lecz znów w ciszy

Po niewłaściwej stronie ogrodzenia

Nie wiem, co powiedzieć lub zrobić

Jesteś tak blisko

To nie ma nic do mnie

Jakby nikt przede mną nie miał tego na myśli

Bankiet wysuszonych ciastek

Bądź, chciałbym abyś była obok.

Napiszemy smutną baśń 

i spróbujemy się tym nie udławić.

Tak tworzy się nasza rozmowa.

Prześwity radości

Nie, nie chcę iść.

Nawet o krok nie pójdę.

Potrafię płakać na boku

i

zanurzyć rękę w potoku.

Nieszczęśliwie trwać przy Tobie

 w tym chaotytcznym natłoku.

Myśli i marzeń wszelakich.

Tylko bez smutku pójdę dalej.

Zamyślona niekompletność

Gdy pomyślę o idiotycznej tęsknocie,

za tym jak powinno mi być dobrze, gdy

obok jesteś. Dopada mnie wtedy ochota,

by przemyśleć naszą niepełność.

Ludzka wtopa

Chodzi

my

nad

pod

nam.

Tam na dole, 

halo.

Coś świeci.

Ktoś pali,

a inny pije.

Folwark zwięrzęcy.

Tylko 

jakby

zwięrząt tu brakuje.

Miejski moloch

dziś znów taki sam.

Prawda z błogich snów

Podniecony.

To kolejny sen

ze zdumionymi

o dziwnych.

Nadchodzi czas.

Obracam się na drugi bok.

Sny to cały ja.

Mężczyzna z odzysku.

Dwie strony

Nadchodzi w końcu jesień.

Jednak niektórzy martwią się,

czy kiedyś nadejdzie ich wiosna.

Kolor z chaosu

Nie potrafię zapamiętać snów.

Tak długo to już trwa,

że już się zastanawiam:

czy to ja taki jestem, czy dzięki Tobie

bury chaos nabiera koloru.

Deprywacja ogrodzenia

rozglądam się

nałogowo

odruchowo

szukam spełnienia

na byciu ku górze

w niebieskich oczach

w lasach

szukam odpowiedzi

w powiewach wiatru 

w wielkim lustrze

Gdzie się schowałaś?

Waga płaczu

na tym świecie najlepiej iść skrótami

więc lepiej założyć coś na twarz

nauczyć się przed lustrem uśmiechu

skryć najpiękniejsze oczy w fałszu

uczcić kolejne tysiąc spojrzeń

byle być ekspertem od zatartych ran

i krótkich zdań

a to że czasem płacze

jest po prostu dla wyrównania wagi

Obiekcje przed oporami

nie myśl o mnie źle

potrafię naprawdę wiele

czyny często błędne

nieporadny z codzienności 

zamknięty w skorupie życia

chcąc przekazać wyjaśnienia

że istnieją niepoprawne zdarzenia

które we wnętrzu ciebie trzymają

naginają rzeczywistość 

sączą do ucha zwątpienie

ciągłe podejmowanie decyzji

zmęczy nawet

chodzenie z tobą

nie wątp więc we słowa

które nigdy nie usłyszysz

Kukła

uklepuje wypukłości

rękoma nie do końca moimi

wszystkie niedociągnięcia

chowam przed prawdą

fiksację we łzy zamieniam

zamykam buzie

byle nie speszyć

i próbuję po prostu

kochać

Pewnego razu na parapecie

Kompletnie nowe gwiazdy

niektóre szpetne, inne grube, a reszta kompletnie nieznana

ubrana przez chmury niczym dziecko w biały atłas 

delikatny blask i iglaste kapelusze na ich główkach 

podążają tak przez niebo z nieskrywaną zadumą 

połykają resztki, ochłapy wyrzucone przez większych

uwagę mą zwróciły również te stare gwiazdy, zapomniane

te, które szpeciły kiedyś, a teraz odeszły na dalszy tor

ich twarze już nie takie same, czasy się zmieniły nie do poznania

czy to nie przypadkiem jedna z tych gwiazd, którą kiedyś spotkałem?