Kwiat pustyni

Księżyc złapał w objęcia najjaśniejszą z gwiazd 
Chcąc zalać purpurą bladą od słońca ziemię
Byle oderwać pokolenia od szokującej z prawd
Brak schronienia dla tych, co wciąż trzeźwo myślą
Cień niby sroki, a pana Golda widnieje stempel 
Czy to ludzkim zwłokom podaje rękę, by powstały
Czy to nienarodzonemu dziecku nóżkę wyrywa?
Jak wiele bieli mimo datków purpury zażądało 

Nie dopuszczam do siebie tych pragnień
Zaprzeczam, że istnieje cokolwiek złego
Sięgam po kłamstwo, by w niewiedzy żyć
Zaprzeczam mojej skrytej potrzebie, by być

Gdzieś tam w oddali małe światełko się tli
Ał, kłuje, skrzypią wokół wszystkie tkanki 
Niczym w palenisku pogrzebaczem tłuką
Żeberka, rączkę, trochę strzępków łożyska

Tylko śmierć
Tylko śmierć

Pogrąża się w tym całym galimatiasie
Zostawiając kogoś, kogo bardzo kocha
Będąc bliżej jak nigdy zsypu niż nieba
Wystarczyło krzyknąć proste “nie”

Pragnienie życia, niechęć do śmierci
Potrzeba złudnej miłości, brak akceptacji
Napompować można łatwo każdego
Lecz odpowiedzialność wziąć już trudno

Tam gdzie nie ma boga, nie ma żadnego nieszczęścia od diabła
Nie ma niczego pomiędzy, nic ma nic przeciwko i nie ma nędzy

Tylko przytulenia potrzeba
Tylko szczerości moc żądza  

I kiedy już nadejdzie ten wielki moment
Gdy puch roztopnieje na ciepłym ciele
Słodkie kłamstwo raz jeszcze potoczy się
Aby znów złapać gwiazdę w swe objęcia

Czas uniesień 
Dzielenie życia
Rozczarowanie
Budowa prawdy 
Trwały fundament

“Pokażcie bohatera, a ja napiszę tragedię” - F. S. Fitzgerald