Zwiędnięty ogród

Wszystko zatrzymuje się i umiera 
Umierają drzewa, umierają ptaki
Usycha kwiat, czernieje niebo
Ręce bolą, nogi odmawiają

Gdy nastąpi wreszcie kres
Zapomną o tym wszyscy
I wszystko będzie niczym
Wszystko będzie chłodne

Świat umiera i odradza się na nowo

Życie
Śmierć
Nie do nieba, nie do piekła
Ciało kruszeje i rozpada się

Wesoły zegar spustoszenia i zgnilizny
Śmieje się do nas za naszymi plecami

Skostniałe emocje
Skrywaja swą prawdę
Że kocha się kogoś
Kogo nie powinno się

Jestem uciekającym w popłochu cieniem dotyku
Chcąc nieskończoności, padam ku ziemi trupem