Władczyni Much

Część pierwsza: Władca Much

Niechaj nikt nie waży się wyłamać bram
Naszej kochanej królowej białych szram
Której jedynymi plonami będzie zgorzknienie i echa chaosu
Spowodowane przez niewolników z Laosu
Co bez pytania są na każde skinienie tego dziecka
Nie zważając na to, że to polityka antyradziecka
Nie można wybudzić jej z wiecznego snu
W galerii cieni niewybaczalnego czynu
Który przysłania wszelkie nowe metropolie
Zbudowane na ruinach przez melancholie
Nad wszelkim cierpieniem oraz bólem
Gdzie zakopane jest świadectwo pod Kremlem
Nieszczęsnej krainie dotkniętej chorobą
O ziemiach zalanych szkarłatem i bombą
Cała ludzkość pokłonie się przed potęgą jej dłoni
Co cały nieszczęsny glob przysłoni

W ogrodzie oliwnym siedziała kobieta z księgą
Zawsze jest posłuszna złożonym zawczasu przysięgom
Nerwowo rozglądała się dokoła, bo wina rosła w jej sercu
Dawno temu zostawiła ciekawość na ślubnym kobiercu

Niebezpieczną decyzję miała do podjęcia
Która przez śmiertelników była nie do pojęcia
Ze wszystkich stron dochodziły słowa i wizje
Rozwiązane na zawsze, teraz powracają - żołnierskie dywizje

Bez żadnego oczywistego powodu kobietę wciągnęło
Rządzenie losu wreszcie i ją niewinną dosięgnęło
Odnalazła pokój, w którym nie była obeznana
I nagle okazało się, że mimo uznania, jest nieokiełznana
Bez żadnego oczywistego powodu kobietę wciągnęło
To, co w burdelu ją najbardziej do siebie pociągnęło

Nie zauważyła, że… księga miała fakturę z ludzkiej skóry
Ze wszystkich dostępnych szukała właśnie tej bez cenzury 

Siedziała sama pod osłoną nocy
O samiutkiej czarnej północy
Słaby przebłysk księżyca oświetlił teren
Gdy otworzyła gwałtownie księgę niczym omen

Działaj duszo, gościu w ciele
Niczym najlepsi uwodziciele

Niech jednak nikogo nie zwiedzie fałszywa religia
Prawda będzie twą wymówką do zabarwienia
Działaj więc duszo, bo twe ciało umrzeć musi
Jak niegdyś Twej najukochańszej mamusi

Lecz dla tych, co poszukują wieczności
Wibrowania bez sprośności
Dla tych, co pragną dobrobytu
Nie ma żadnego pobytu

To akt zdrowego rozsądku
Ku pozbyciu się nieporządku
Ponad ludzkość to zabierze
I nigdy więcej już nieodbierze

Och, pierdolona w dupę dziwko, co
Tego więźnia żądzę poznasz izbico
Stąpasz tam, gdzie sam bóg ludzi chlasta
Wkrótce poznasz sędzinę, co jest cebulasta
Chowaj prędko swą aureolę i medale
Jebany pedale!

Wychodzi to z poza jej kontroli
W obłędzie nie da więcej patroli
Niegdyś skradziona jej wolność
Teraz zdesperowana brutalność

Uwalnia się ze swego gniazda
Taki jeden wielki chuj i pizda
Od początku lubującej chędożycie
I tak poczęło się w niej życie

Gdy w galerii narodził się On - ANTYCHRYST
Największy cud tej ziemi, całkowicie nowy Piast
Uwielbi go królowa jak każdego innego mesjasza
Szlachetnie w atłas go okrasza

Od chwili narodzin ludzkości oblubieńca 
Do nikogo niepodobnego odmieńca
Nastąpił pierwszy szkarłatny świt
Lecz rąk w tym nie mieszał żaden wit 

Ci, co szukają orgazmu
Nie stronią od sarkazmu
Ci, co poszukują dzieci
To zwykli współcześni sowieci
Jeden akt zdrowego rozsądku
Zbawi w tym nieporządku

Schowane na widoku, czekało na swój czas
Posiadło maskę węzą, nie śpiąc dotychczas
I każdy, kto spoglądnął na nowo narodzonego 
Nie spodziewał się złota wszędzie cenionego

Ludzie byli ślepi na delikatną z ich strony kontrolę
Codziennego życia, gdzie każdy gra swoją rolę
Z braku powodu, by podważać to niewinne życie
Wszyscy go w rządku pod ołtarzem akceptowaliście

Lecz jeden umysł wystąpił spośród tłumu
Choć spokojny z początku - szukał rozumu
Nie wierzył w nasze szykowane przeznaczenie
Wysłuchał przepowiedni dziewcząt, co lubiły dupczenie

PIERWSZA PRZEPOWIEDNIA:

Zaczęło się od planety zalanej przez krew
Żadnego spokoju, szczęścia - tylko ludzie w komorze
Jedno nie wyróżniało się od drugiego
Bez kwiatów zwiastujących kolejną porę - nikogo bezrogiego

Nie było już zwierząt i zieleni
Wszystko przykrywali zastrzeleni

Przez przekleństwo niepowstrzymanej czerwonej powodzi 
Wszystko bezpowrotnie zamarło i nikt nikogo już nie zwodzi

DRUGA PRZEPOWIEDNIA:

Nim jednak to wszystko nastanie
Nastąpi wszelkich koncernów bratanie
By po chwili
Pozostały tylko dwa pochłonięte pojedynkiem
Jeden walczyć będzie czysto pocałunkiem
Drugi zaś na wskroś dzieciolubnym bzykankiem

Zwaśnią się gdy słońce będzie wysoko na niebie
Zapatrzeni bez końca w samych siebie
Nie będzie tam miejsca na błąd
Bowiem prowadzić się będą donikąd
Nie wiedząc, że nikt tego pojedynku nie wygra
Robiąc miejsce dla naszego antybohatera

Wszelkie zasady zostaną haniebnie złamane
Jeden przez drugiego będzie szukał dziur, co są rozdymane
Pomimo rąk wyciągniętych wysoko w geście pokoju
Nie zażegnął szerzącego się niepokoju

Wtenczas Antychryst zaatakował od tyłu
Wszystko w imię chwalebnego mszału
Pozostawiając co ważnych zabitych lub ślepych
Nastąpiła rzeź tych, co lubują przepych
Nikt nie mógł podarować prostym oraz złotym
Gdy krwawe ostrze cięło mięśnie i kości klonowatym

Trwało to przez wiele, wiele mroźnych atomowych zim
Od szalonej napaści padali strumieniem bialuśkim i czarnuśkim 
Do zmroku jedyne, co pozostało
To echa śmierci i dziecko niewinne, co na lewo i prawo czerwienią chlustało

TRZECIA PRZEPOWIADNIA:

Obraz wojny i dzikich dywizji
Wszystko rejestrowane na wizji
Armia zbawców maszerująca na śmierć
Świadoma tego, że to już ostatnie z natarć

Przybyli na pole, szerokie i okazałe
Ciche - jeszcze niestrupieszałe
Gdzie sięgnąć okiem rosły stokrotki
Przypominające TĄ jedyną i gilgotki

I posnęli powoli, acz pewnie
Tak jak z domu wyniesieli - modlitewnie
I tak leżeli pozbawieni siły woli
Czekając aż ich stokrotka wyzwoli

Trzy przepowiednie dziewcząt z ulicy
Gorzkie ostrzeżenie przed tym, co szykują katolicy 
Niewinne dziecię, nie może urosnąć, by stać się silnym
Wolny umysł patrzył jak świat nie jest w zagrożeniu miejscem stabilnym
Więc otulony ciemnością nocy podkradł się tam
Gdzie Antychryst spokojnie spał w ukryciu bez bram

Ruszył w kierunku legowiska dziecka
Pochylił się, po czym zaczął się modlić znienacka
Modlił się o przebaczenie za to co uczyni
Wpatrywał się tak w dziecię niczym syn skrytobójczyni
Nie mógł jednak stworowi zadać ostatecznego ciosu
To było tylko niewinne dziecko obtulone w kocyk z atłasu

I zerknął mężczyzna w oczy dziecka
Biła z nich dawno zapomniana ojczyzna
Okryło go to niepewnością i rozpaczą
Jak wszystkie kobiety, które na jedno jego spojrzenie się przed nim rozkraczą

Nie znaleziono żadnej przyczyny, ani winnych karą nie obarczano
Nikt nie spodziewał się, że jego umysł niejawnie osaczano
I że dziecko na wieki, wieków pozostałyby tajemnicą
Doskonale ukryte przed światem pod głęboko zakopaną trumnicą

Siedem dni stworzenia zawsze wydawały się całkiem normalne
Mimo, iż całuny oszustwa były dla kościoła nieoptymalne
Zmienili dziecko nie do poznania, lecz rdzeń pozostał ten sam
I tylko w oczach prawdę widać było oraz złowieszczy derkam

Przesłanie mogło być wyraźnie dostrzeżone
Lecz żadne kobiety nie zostały na czas ostrzeżone
Blask wszechświata odbijał się w dziecka spojrzeniu
A bliscy poddawali się hipnotycznemu gaworzeniu
Rosły podejrzenia, to nie potrwa to zbyt długo
Ale żaden człowiek nie dostrzegał nic erotycznego

W żądzach tego małego niewinnego więźnia
Który lubił chadzać tam, gdzie aniołów odbyła się rzeźnia
Wkrótce przyjmie pierwszego sędziego
Lecz szczerszego niż betlejemskiego

Często z ust do ust przechodziło pytanie
Lecz odpowiedzi bali się nawet mahometanie
To były sądy, które głupi nie wygłaszali
Lecz każdemu dobremu i mądremu doradzali

Najchętniej to po prostu by wszystkich popowieszali

A nierozważne dziecko dalej poruszało na szachownicy figury

Dopieszczając swoje szkarłatne rządy nie podnosząc temperatury 

Świat okrył cień nieuniknionej zgrozy i przerażenia

Więc strach rozkazał zniszczyć wszystko co inne i nie do przewidzenia

Bo nie można wolno myśleć według nowego porządku

Ani nawet dla dla Antychrysta odprawiać obrządku

Tylko matka wiedziała, że nadchodzi najczarniejsza ze wszystkich chwil

Więc kobieta zaczęła działać jak nauczył ją ojciec ksenofil

Trzeba odbyć znów podróż do prawd od dawien dawna ukrytych

Musi wrócić i znów przeczytać księgę, którą porzuciła na rzecz przyjemności falistych

Nie potrafiła znaleźć jednego logicznego światopoglądu

Wszystko było zbyt różnorodne i jedynie do jej wglądu

Każda następna strona zaprzeczała poprzedniej 

Lecz na każdej można było znaleźć sekret od którego zrobiło jej się bladziej

Dziecko posiadało ukrytą przed widokiem piętę Achillesową

Która była dla dla jego życia rzeczą kresową

Jeśli purpurowa królowa poniesie śmierć

Wszelkie ofiary uciekną z piekła po dniach pięć

Zbawienie nastąpi po wypędzaniu tego stwora w ciemność

I wreszcie powróci do ludzkich domostw błoga intymność

Lecz śmierć jest dla niej niczym krótki sen śmiertelnika

Zamknąć więc ją trzeba w lodowej celi z dala od ulubionego peniska

A Ci którzy pozwoli jej zrodzić to niewinne i niemściwe dziecię 

Będą jej eunuchowymi strażnikami mającymi całe dnie na widoku jej cipcię

Pewnej bardzo niespokojnej nocy kobieta wyruszyła w świat

Jej naglącą misją było ludzkie przetrwanie, mimo, iż przed nią był Goliat

Dotarła do jednej z zachodnich spustoszonych i zniszczonych stolic

Właśnie gdzieś tu była ścieżka prowadząca do piekła i diablic 

To tam miała śnić wielka i złowieszcza Purpurowa Królowa

Lecz znalazła jedynie otwarty atomowy bunkier, przez który była cała drygliwa

Nad wejściem widniał napis zapisany ludzką krwią

Lecz nie było już odwrotu, zaszła zbyt daleko w krainę bękarcią

Żaden z ludzi nie jest w stanie znieść tych wiecznych bluźnierstw

Których jedynym plonem jest tylko jeden gram dla dobra dilerstw

Byle by być niewolnikiem dziecka i służyć na każde jego skinienie 

W morzu łez bardzo łatwo odkryć, że sens ma jedynie cierpienie

Bez pomysłu na nowe postanowienie brnęła dalej

Oby tylko nikt nie zauważył, że chce iść najdalej

Na każde dobre słowo rozprasza wymówione cienie

Czy to już jest zapowiedziane od tysięcy lat jawienie?

To widok tak przerażający, że mrozi dobre i złe dusze

Krzyk opisujący trójsojusze i cios prosto w podbrzusze

Jakieś poruszenie wśród cieni

Wspomnienie tych co niewierni 

Dziecko przed nimi otworem stoi

Tak bardzo się lęka, tak bardzo boi

Kobieta pobiegła ku jego ego

Pełnego zachowania atypowego

Zaciętego i szkarłatnego w tej miłości

Ciężko we wszystkim dojrzeć całości

Ich reakcja była zbyt wolna

W naturze wszakże dowolna

Ich gardła przepełniła panika

A rozsądek chyba pozanika

Nie mogli zatamować smugi

Ani zewnętrznej chorej szarugi

Obfitej goryczy i totalnej zemsty

Wymierzonej za tą zdradę angelisty

Pochłonięci potępiającym bólem

Wspominając mordestwo gazem

Świat krwawił oraz powariował

Każdego niewiernego kamieniował

Spojrzeli dziecku w oczy

Paru w nim białkomoczy

Tylko diabła doszywających

Od wizji zbyt odrażających 

Zbawienie nastąpi po wypędzaniu tego stwora w ciemność

Śmierć jedynym znakiem, nie ważna już przyszła potomność

Lecz nadal nie było żadnej nadziei

Tylko kłamstwa i świątynie kaznodziei

Matka wiedziała że nie było wyboru

Wie, że dziecko nie stawi jej oporu 

Czołgała się po ziemi pokrytej krwią

Każdemu wten czas pewnie łaskę odmówią

Lecz potajemnie wiedziała, że odnalazła 

Sposób by wyjść z tej matni i koszmaru zła

Jeszcze kilka sekund miała ścieżka 

Między sukcesem i zgubą bezoka 

Ludzkość doświadczy szybkość pokłosia

Żadnemu już nie usiądzie dziwka milusia

Śmiertelna konfrontacja

Za serce łapie frekwencja

I ich ogłupiająca ślepota

Dusząca światowa ciasnota

Pora pozbyć się dziecięcych marzeń i pragnień

Okryła się trywialną myślą

Że to raz jeszcze przemyślą

Że dziecko nie zdoła zobaczyć

Że pora z tym życiem kończyć

Przez chwilę stali twarzą w twarz

Tak jak by chciał sobotni nowinkarz

Bez oznak tego co wkrótce się stanie

Bez wiedzy, że jeden z nich niewstanie

Lecz wciąż jej umysł nie chciał się złamać

Tych myśli nie można tak łatwo okłamać

Na na ziemię ciśnie niewinnego Antychrysta 

Jakby przekroczył linię wschodni superterrorysta

Uderza mocno, szybko w zdesperowaniu

Ku czci ludzi zza zasłon i ich dyrygowaniu

Zmuszona stać w wątłym oczekiwaniu

Na wieść o zamężnym niedopasowaniu 

Gdy strużki krwi płynęły z głowy niewinnego dziecka

Tłumy wstrzymały oddech, cóż za nowina biskupiecka

Komnatę wypełnia wrzask gwałtownej złości

Kler uradowany ze swych pociech i ich uległości

Kobieta padła na ziemię w ciemnym spokoju

Lecz to nie początek światowego pokoju

Jej ślepota ujawnia rodzącą się potęgę

Stworzoną przez boskie ciało i włóczęgę

Która rośnie w niej niczym trujący kwiat

Mający już od narodzin u stóp cały świat

Lecz czas zbyt krótki by podjąć działania

To głęboko ukryty przekaz absorbowania

Nie ma szans na żadne święte wymówki

Teraz pora przygotować się na szturmówki

Wrzucić w szkarłatne płomienie?

Czy to po prostu spore kretynienie?

Kto ma moc gdy dziecię oślepnie?

Kto do piersi przybliży cierpienie?

Nie ma tutaj żadnych piekielnych wrót

Tylko znów głupoty nieszczęsny nawrót

Wymówic te słowa nieświętej zasady, czy

Nie za dużo w tym wszystkim przesady?

Głosy odbijały się dookoła echem

Podsycane gdzieniegdzie śmiechem

Kobieta uśmiechnęła się w uniesieniu

Zamknięta w szczelnym odosobnieniu

Śmiertelne ciało zaczęło zanikać

Grzechy poczęły w cień uciekać

Wkrótce dziecko i matka znikli

Na kolejne z eonów i megacykli

Nie prosiły już o nic

Nie chciały światła

Ani światłej nadziei 

Rzucone w ciemność

Zamknięte w R’lyeh

Aż po kraniec życia

I wciąż wewnątrz starej komnaty  

Stoi cela z odcieniem złotej ornaty 

Znów zapieczętowana dzięki księdze

Przepojona prawdą o duchowej potędze

Dwie dusze uwięzione na wieki

Pragnące niegdyś tylko opieki

Niemogące skrzywdzić motyla

Złapały w końcu swego bakcyla

Dwie dusze które pragnęły świata

Teraz schowane poza zasięgiem

I z dala od żądnych zemsty oczu

Które nie patrzą na własne dzieci

Nie ma drogi by iść czy nauczać

Nie ma szans by drogę wykluczać

Zapewnieniu nadziei ludzkiej rasie 

Gdy kupują nagłówki całej prasie

I tak trzymają przed sobą księgę z ludzkiej skóry

Wieżniowie na wzór robotow i niewinnej przysięgi:

Ażeby jedynymi Waszymi plonami

Jakie zbierzecie na nowym świecie

Nie było nigdy zgorzknienie i chaos

Bo nie może ona nigdy obudzić się 

I uwolnić ponownie Antychrysta...