Dolina zewłoki

 Gdy czytacie ten list, zapewne nie ma mnie już pośród żywych. Jestem prostą i ubogą osobą, która zaprzepaściła swój dorobek na używki. Rzeczy, bez których teraz nie wyobrażam sobie żyć. Od dziecka przeżywałem katusze, jakie świat na mnie, niewinnego, spuścił. Uciekłem w uderzające do głowy narkotyki, przez co stałem się słaby fizycznie i wielu wydarzeń już nie pamiętam, a to, co się dzieje teraz, widzę jakby przez mgłę. Niedługo zawiążę wokół swej szyi pętlę i zawisnę. Proszę zatem, przeczytajcie moje zapiski sporządzone w paru ostatnich dniach, które może choć trochę wytłumaczą, dlaczego postanowiłem opuścić ten świat.

W otchłani szaleństwa

 Wyszedłem z domu. Światło słoneczne rzuciło na mnie swój blask. Już świeżo po przebudzeniu miałem pewność, że dziś będzie dobra pogoda na długi spacer. Widziałem wokół siebie dzieci kopiące piłką o ścianę budynku mieszkalnego z czterema kondygnacjami i średniej wielkości park, do którego uwielbiałem się przechadzać. Przed moim domem, jak co dzień, mijałem starą, pokrzywioną wierzbę, która wiła się na tle czystego nieba i pierwszych tego poranka chmur. Wyruszyłem w stronę przedmieść, gdzie mieszkali moi dalecy krewni, do których od dawna nie wpadłem z wizytą, a od których dostałem zaproszenie na pewne wydarzenie. Szedłem szybkim krokiem przez ulice przepełnione ludźmi śpieszącymi się do pracy lub na spotkanie. A im bliżej byłem slumsów, ku którym zmierzałem, tym więcej budynków okazywało się coraz bardziej obdrapanych i zaniedbanych. Przypomniałem sobie, dlaczego tak rzadko tu bywam - to ten specyficzny, nie do końca zrozumiały lęk przed nieznanym. W takich dzielnicach jak ta można spodziewać się wszystkiego.

Nieświadome postrzeganie

Doktorze, mój szalony najukochańszy kocie

Nie mogę się doczekać wspólnej przygody

Ciekawie gdzie tym razem mnie zabierzesz…

Punk

Jestem kaleką bez choć grosza przy duszy

Nie wierzyłem w system, to był ślepy zaułek

Ten pojebany świat zobaczy jak się poddaję

Jak tylko ukryć się przed oczami wszystkich?

Encyklika chłopa

Och, globie nade mną niebieski

Nie pozostawiaj mnie tu samego

Nie sprawiaj bym ponownie upadł

Chcę znów promienić pełnią życia

Wewnętrzna niesprzeczność

Miłość nadeszła ponownie

Wraz z jesiennym wiatrem

Mam stokrotek pełen wór

Co moc bliskości posiadają

I człowieka, co niepodobny

Do kogokolwiek na świecie

Modne braki

Z dala od jakichkolwiek ludzi

Po szybkim wdechu Babilonu

Na samiuteńkim złego dole

Kieliszek znów pnie w górę

Kocykowe gniazdko

Czy mam zgasić serca wielki płomień

By znów za szczęściem biec oszalały

W tej ułudzie, co tka pragnień całun

Gdzie nikt nie trwa nigdy wiecznie

Pierdolona era brwi

Masz tylko te szesnaście lat

Jeszcze tak wiele przed Tobą

Jeszcze będziesz bez mamusi

Ona kiedyś do domu nie wróci

Heroinizm Herkulesa

Jak mogłem im uwierzyć?

Droga jest tylko jedna

Jak mogli mnie skłamać?

Po co sciągnęli na manowce?

Kult młodości

Myślałem, że jestem wystarczająco młody

Nie wiedziałem, że to nie takie łatwe

Widziałem w swym życiu bardzo wiele

I nie sądziłem, że to takie trudne