Błędne koło

Kończy się nasz czas, brak ratunku
Nie ma zrozumienia, czegokolwiek
Twoja nienawiść niezwykle mnie boli
Chcę Cię zobaczyć, wreszcie poczuć
Zupełnie przestałem Cię obchodzić
Gdybyśmy tylko zaczęli oboje od nowa
Przypomnieli sobie to, jak nam było

Milczący bracia

Raz kochanek chciał źle uczynić swojemu bliźniemu
Nie trwało chwilę, gdy ten drugi zdołał czmychnąć
Szukali go przez góry i lasy, posłali wściekłe psiaki
Ale ten nawet zaskoczony nie był tym widowiskiem
Chciał tylko powrócić do swojej ukochanej mamusi
Tej czarnowłosej okrągłej prostytutki, co tania jest
Lecz nawet stary ksiądz nie chciał pomóc w sprawie
A był to przecież jego własny pierworodny synalek

Modus vivendi

Przebalowałem już wszelkie barachło
Ale czczę ich poddańcze usługiwanie 
Hordy aspirują do słania poselstwa
Lecz tylko garść jest tu sprawiedliwa

Uczta żywiołów

Pomocy kwiecista kobieto
Siedzę już na swym łóżku
Przestań bawić się włosami
Porozmawiaj w końcu ze mną
Nie myśl o niczym już tej nocy
Zbyt dużo lat już nam przeminęło
Dotykam Cię swymi ciepłymi łapkami
Szukam Twej dłoni - porozmawiajmy

Platoniczna tortura

Patrzę prosto w Twoje piękne oczyska
I widzę na własne oczy, że to prawda
Toż to kobieta dobra, lecz kobieta zła
Nie jest całkowicie tą, którą wydaje się być

Effeuiller la marguerite

Zabawa uczuciami to bardzo stara gra
Nie jest trudno w nią z kimś grać
Wystarczy powiedzieć co on chce
Na spokojnie, tak aby łyknął ćpunce
Tak, by znów zapanowała ciemność
Jak co każdą noc, kiedy myśli o Tobie

Chłopiec z Burslem

To było rok temu kiedy zmarł guru
Bardzo lubił w młodości automaty
Często pożyczał funta do piątku  
Teraz wraz z szatanem dzieli wokal

Niejednoznaczna alegoria rozkoszy

Widzę, że nabrałaś wreszcie trochę ciepłych kolorów
Nawet nie wiesz jak dobrze się czuję na tym spływie
Choć nienawidzę robić zakupów na wysokich butach
Nie na widoku spojrzeń czuję się najprawdziwiej sobą
Gdybyśmy tylko tak robili zakupy w supermarketach
Oni są tak bardzo chętni, by oddać nam wszystko

Niżnik nierządu

Posyła w moją stronę nieładne słowa

To nie jest czas na takie zachowanie

Nie jesteś panem wszystkich gwiazd!

Jesteś jedynie maleńką iskierką życia

Na kruchym lodzie

Za mną już rozciąga się widmo pożogi 
Widzę jak moje słońce zachodzi
Ucieka lub poddaje się mimo swej potęgi
I tak myślę o najwspanialszych chwilach
Których dokończyć nie zdążyliśmy
To pewnie tylko cicha paranoja
Lecz w powietrzu wyczuwa już się
Zgrozę samotnych dni w mej matni  

Drżenne majaczenie

Pije, bo jestem spragniony
Lecz... bardzo często też
Pije dlatego, że jestem samotny
Nie mam teraz innego wyboru

Tęsknota

Och, gdzie ona jest?
Pozostało tyle wspomnień
Dręczące w snach oblicze
I pogłębiająca się tęsknota

Anatomia potrzeby

Psie, jak długo jeszcze tak będzie?

Psie, dlaczego jestem taki sam?

Psie, przecież jest tylu ludzi, lecz czuję, że ich nie ma

Kurwa, psie, kim oni są?

Psie, czy powinienem stąd uciec?

Psie, czy powinienem na stałe ze świata odejść?

Psie, czy to bardzo boli?

Kurwa, psie, jaki jest mój cel?

Jesteśmy tutaj tylko my, i tylko Ty słuchasz i wciąż jesteś

Starasz się, aby moje senne mary odeszły

Lecz na mój ból nic nie pomoże

Pomóż komuś innemu, tyle piesków głoduje 

Może Cię nie przytulą, lecz zawsze będą

Ja jednak potrzebuję czegoś więcej 

Kurwa, psie, jest mi tak zimno, a Ty tylko patrzysz

Psie, jest jakaś bezbolesna i szybka śmierć?

Psie, myślisz, że to najlepsze wyjście dla mnie?

Psie, czy naprawdę mam się poddać?

Kurwa, psie, jestem tylko wrakiem

Przytulam Cię zawsze, szkoda, że Ty nie rozumiesz

Potrzebujesz mnie bardziej niż myślisz

Jeżeli w ogóle potrafisz chcieć

Chcę trochę ciepła kogoś bliskiego

Takiego samego jak ja Ci daje

Nie chcę wiedzieć, gdzie byłeś 

Mimo, że cały brudny jesteś

Kurwa, psie, chcę się po prostu przytulić

Papierowe miasta

Dzień, w którym Cię poznałem

Był czasem wyjścia z okopów

Żaden kieliszek nie zgasi pragnienia

Mimo wszelkich oklasków tłumu

Pamiętam ten dzień, jakby wczoraj

Osiadłem na mieliźnie, pusty

A obietnice składane były całą noc

Składane jak papierowe miasta

Przez myśl przechodziły kłamstwa

I ani czarne, ani białe nie przeszło

Wiesz, że bardzo Ciebie potrzebowałem

Nie sądziłem, że nic nie mogę jednak zrobić

To było jasne, że jestem kompletnie nikim

Teraz znów tracę wartości dzień po dniu

Gdy się odwracasz, umiera część mnie

I nie zmieni tego nawet zapewnienie

Że to tylko sytuacja tymczasowa

Ty i ja jesteśmy zmienni jak pory roku

Zabójczy jak wschodni terroryści

Ale czy aby na pewno wobec siebie lojalni?

Przebudziły mnie dziwne głosy w głowie

To było znów puste łózko o poranku

A przecież gdy patrzyłem w Twoje oczy

Nie widziałem w nich nieszczerości

Dlaczego więc to wszystko się stało?

Błąd systemu wolnej woli

Chodziłaś do szkoły rok lub dwa

Szybko stwierdziłaś, że to nie bajka dla Ciebie

Uważasz, że wiesz i widziałaś już wszystko

Odchodząc z domu wbrew woli matki

Myślałaś, że zajdziesz daleko

Lecz cofnęłaś się tylko do tyłu